Lisanne Sloots

 Surinamers waren de Marokkanen van toen, ze werden gediscrimineerd en voor minderwaardig aangezien, alleen ik vond dat zó dom, daar hield ik me niet mee bezig.

 Waar ik me vreselijk aan kan ergeren is als mensen zeggen: Ja, maar dan bedoelen we niet jou, jij bent zo Hollands. Om geaccepteerd te worden moet ik een Hollander zijn. Snappen ze nou niet wat ze daarmee doen? Ik wil geaccepteerd worden als Surinamer en niet dat ze een Nederlander van me maken en me dan accepteren.

 Ik heb geprobeerd ook werk te vinden een leven op de bouwen dat mijn behoefte dekt dat ik iets kan kopen een reis kan maken en een soort maatschappij heb waar ik deel van uitmaak. Als iemand een papier laat zwerven dan ruim ik dat op. Ik kijk naar het nieuws en ook al ben ik niet zo vanzelfsprekend in de cultuur/omgeving het gaat mij wel aan wat hier gebeurt. Dat is een bewuste beslissing, dat gebeurt niet vanzelf, zeker niet wanneer je alleen bent. Als je trouwt en een kind krijgt en dat kind gaat naar school dan gebeurt het vanzelfsprekend, dat kan niet anders.

 Er is hier in Nederland een groot potentieel aan vreugde, maar die mag je niet werkelijk beleven, je mag niet te bijzonder zijn, ieder mens is bijzonder en dat zou je kunnen celebreren, maar dat wordt hier niet zo graag gedaan. Het wordt erg gewaardeerd als dat op de achtergrond blijft. Dat maakt bijvoorbeeld dat voor mijn gevoel relaties heel langzaam ontstaan, dat je uitkijkt dat je elkaar niet te diep raakt, dat er ongelofelijk veel voorzichtigheid is soms ook een afwachten of wantrouwen. Ook dat omgaan met emoties, ik zie mensen /kinderen, waarbij de relatie met hun ouders relatief afstandelijk is, er is heel veel liefde maar die mag zich niet werkelijk tonen.

When I moved to Amsterdam I was a single mother – my son was five and a half. I came here from London where life was getting too expensive; I thought I could give him a better life in Amsterdam. So what I brought with me was mainly my son’s toys and clothing, his bed and his bedding. I threw out all my clothes except for the basics (jeans, boots, sweaters). I also brought my books and a table I had been given. This table is a fold-away table (called an ‘ezelsoortafel’  in Dutch). It was made in the 1930s and when I got it was in a very dark varnish. I was given it while I was pregnant, and stripped off most of the old varnish. Bringing the table symbolised bringing part of England with me, and bringing part of myself before I became a mother. It represented a free part of myself, when I still had time to dream. I also brought an electric typewriter with me that I bought in London second hand. It was huge and heavy and rattled like a tank. I used to write poetry and stories on it. It used to stand on the fold-away table in an alcove in my kitchen in London.

If I could have, I would have brought my whole apartment with me. I would have brought the whole of Kentish Town with me (this is where I lived before coming to Amsterdam). I missed the architecture and the underground, the shops and the nightlife.

I never used the fold-away table as a dining table. It wasn’t the right shape (the gate legs – which support the folded-out leaves of the table – get in the way). The table now stands in my hallway, folded away. It doesn’t get used properly. It’s become a receptacle for junk – old pots of paint and things that have been used but don’t get thrown away because they might yet come in useful. I can’t throw the table away because, even though I don’t really use it, it has come to stand for a part of my identity that existed once and might, I hope,exist again.